มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ
ต่อไปคงได้แค่เพ้อ ถึงวันเวลาที่เลยผ่าน
รู้ดีว่ามันจะเกิด แต่ก็เตรียมใจไม่ทัน
ที่สุดความรักในความต่างกันก็เลิกลา
เมื่อชีวิตไม่ใช่ฝัน เธอเหนื่อยกับฉันมามากพอ
ไม่ผิดที่เธอจะท้อ ขอไปเจอคนที่ดีกว่า
แค่มีบางคนที่เจ็บ จนไม่อาจหยุดน้ำตา
ไม่อาจทำใจกับการจากลา ในวันนี้
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบใคร เจอวันนี้ มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว (มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว)
เธออยู่สูงขนาดไหน แต่ยอมปล่อยใจมารักกัน
คนผิดก็คงเป็นฉัน เผลอทำอะไรที่เกินตัว
สักวันที่เธอนั้นตื่น ก็คือวันที่ฉันกลัว
และมันมาถึงรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ไหว
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบใคร เจอวันนี้ มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว (มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว)
ความรักหมดไป และฉากสุดท้ายคือการเลิกลา
สำหรับเธอมันดีกว่า แต่สำหรับฉันมันปางตาย
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบใคร เจอวันนี้ มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว (มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว)
มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ
ก็ยังทำได้แค่เพ้อเมื่อต้องขาดเธอ
มันก็เหมือนฉันขาดใจ
Tuesday, December 15, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment